در راستای مصوبۀ هیئت دولت از سال ۱۳۸۶ مراکزی با عنوان «خانۀ امید» به‌عنوان مهم‌ترین میانجی ارائۀ خدمات صندوق بازنشستگی کشوری به بازنشستگان احداث و راه‌اندازی شد. از همان زمان تا سال ۱۴۰۳ در ۲۶ استان کشور ۵۸ خانۀ امید تأسیس و تجهیز گردید. خانه‌های امید مجهز به بخش‌های مختلفی مانند خدمات مشاوره، بخش سلامت، مرکز ادبی- هنری، کافی ‏نت، کافی شاپ، سالن ورزشی، مرکز فعالیت‌های قرآنی و آموزش است که به مجموعه‌ای بزرگ برای فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی ‏بازنشستگان کشوری تبدیل شده است.
خانه امید را که مکانی برای ارائه خدمات اجتماعی و فرهنگی به بازنشستگان صندوق بازنشستگی کشوری است و بستری را برای شکل‌گیری و تحکیم ارتباطات و پیوندهای اجتماعی فراهم می‌کند، می‌توان یک زیرساخت اجتماعی دانست. از دیدگاه کلاینِنبرگ (۱۴۰۰) «زیرساخت‌های اجتماعی، مکان‌های فیزیکی و سازمان‌هایی هستند که شیوه تعامل مردم را شکل می‌دهند. زیرساخت اجتماعی، سرمایه اجتماعی نیست، بلکه شرایط فیزیکی است که چگونگی توسعه سرمایه اجتماعی را تعیین می‌کند. زیرساخت‌های اجتماعی مهم هستند، زیرا ارتباطات و پیوندهای اجتماعی، سنگ‌بنای کل زندگی بشر محسوب می‌شوند و به سلامتی، امیدواری، شادکامی، تاب‌آوری در برابر فجایع، همیاری، سلامتی در زمان بروز همه‌گیری، و پیشگیری از انزوا و تنهایی کمک می‌کنند. حفظ زیرساخت‌های اجتماعی، مستلزم توجه مستمر به وجود و کارکردشان است».
در جلد اول کتاب ارزیابی خدمات اجتماعی و فرهنگی خانه های امید، مروری بر نمونه‌های با کارکرد مشابه خانه‌های امید در برخی کشورهای منتخب از جمله سوئد، نروژ، دانمارک، ژاپن، مالزی، سنگاپور، کانادا و چین انجام شده است. هر کدام از تجارب مذکور حاوی درس‌آموخته‌های خاصی است که می‌توان با تغییراتی از آنها در بهسازی خانه‌های امید ایران بهره گرفت، البته با توجه به شرایط بومی و محلی استان‌های مختلف کشور و انطباق با زمینه و موقعیت اجتماعی همراه با در نظر گرفتن سازوکارهای عملیاتی منحصربه‌فرد اجتماع محلی.